Fictiedossier

Verlaten

Inleiding:

Het boek verlaten komt uit de zesdelige serie Gone, die geschreven is door Michael Grant. Het boek gaat over een dorpje in Californië, Perdido Beach. Op een gegeven moment verdwijnen alle mensen boven de vijftien, komt er een grote ondoordringbare muur waardoor de mobieltjes en computers geen bereik meer hebben en Er breekt een enorme chaos uit. Er zijn geen artsen meer, geen politie agenten en wie zorgt er voor de baby's? Net buiten de stad neemt Caine de leiding over zijn internaat en daarna ook over het stadje. In het begin weet hij enige orde te houden, maar gaandeweg voert hij met een aantal volgelingen een waar schrikbewind. hoewel Sam helemaal geen leidende rol wil, besluit hij ten slotte toch dat hij de kwaadaardige Caine en zijn terreurbende moet tegenhouden. En dat kan alleen als hij Caine uitschakelt. Maar intussen komt de dag hij zelf vijftien jaar zal worden steeds dichterbij...

Al meteen vanaf het begin is het erg spannend. Ik wou niet meer stoppen met lezen en heb dit boek van 495 bladzijdes in één week uitgelezen. het is een erg leuk boek. in het boek wisselen de momenten steeds af van een wat belangrijker stukje naar een wat minder belangrijk maar toch wel leuk stukje. ik ga dan ook omdat het wel een beetje is onderverdeeld in fragmenten, de drie belangrijkste fragmenten uitkiezen. 

 

Opdracht:

Fragment 1

Het ene moment stond de leraar nog over de burgeroorlog te praten. En het volgende moment was hij weg. Leraar aanwezig. Leraar weg. Geen 'poef'. Geen lichtflits. Geen knal. Sam Temple zat tijdens het derde uur geschiedenis naar het bord te staren, maar in gedachten was hij heel ergens anders. in gedachten was  hij op het strand, samen met Quinn. op het strand met hun surfplanken, waar ze zicht schreeuwend schrap zetten voor die eerste duik in het koude water van de Grote Oceaan. Heel even dacht hij dat hij aan het dagdromen was. Sam draaide zich opzij naar Maria Terrafino, die links van hem zat. 'Dat zag jij toch ook, hé?' Maria staarde strak naar de plek waar de leraar had gestaan. 'Eh... waar is meneer Trentlake?' dat was Quinn Gaiter, Sams beste, misschien wel enige vriend. Quinn zat recht achter Sam. ze hadden allebei het liefst een tafel bij het raam, want soms kon je, als je precies de juiste hoek te pakken had, net een piepklein streepje water zien glinsteren tussen de schoolgebouwen en de huizen verderop. 'hij is vast even weg gegaan,' zei Maria, maar het klonk alsof ze het zelf niet geloofde.

 

fragment 2

Er kwamen vier auto's aan gereden. Ze reden in een plechtig tempo, als een militaire parade. Dat beeld werd versterkt door de derde auto, een cabriolet met open dak. Alle auto's waren zwart, indrukwekkend en duur. De laatste in de rij was een glanzende terreinwagen. Ze hadden allemaal hun lichten aan. 'Komt iemand ons redden?' riep een zevendegroeper naar Sam. 'Ik zie geen politie auto's, dus ik denk het niet. Hou je maar gedeisd, joh.' 'zijn het buitenaardse wezens?' 'als het buitenaardse wezens waren, kwamen ze dan ze wel in vliegende schotels in plaats van BMW's.' de processie of stoet of escorte of wat het dan ook mocht zijn, reed langs de stoep aan de hoofdkant van het plein en kwam tegenover het stadhuis tot stilstand. Uit elke auto stapte kinderen. De jongens droegen een zwarte pantalon en een wit t-shirt. De meisjes droegen een zwart plooi-rokje en bijpassende kniekousen. Zowel de meisjes als de jongens hadden een donkerrood jasje aan met een groot wapen op de linker borst. Iedereen droeg een stropdas met rode, zwarte en gouden strepen. Het wapen bestond uit een krullerige, met gouddraad geschikte C en A, met daarachter een gouden adelaar en een poema. Onder het wapen stond het Latijnse motto van de Coates Academie: Ad augusta, per angusta. Naar grote hoogten over smalle paden. 'Die zijn allemaal van Coates.' Dat was Astrid. Ze stond met Kleine Pete bij Edilio. Sam sprong van de bank en liep naar hen toe. 'Ze hebben hun entree goed voorbereid,' zei Astrid, alsof ze Sams gedachten kon lezen. Terwijl de Coatesleerlingen uit de auto's stapte, deed de menigte inderdaad een stap achteruit. Er was altijd al rivaliteit geweest tussen de kinderen in de stad, die zichzelf als 'normaal' beschouwden, en de Coatesleerlingen, die over het algemeen rijk en - hoewel de Academie dat probeerde te verdoezelen - vreemd waren. De Coates Academie was de plek waar je door je ouders heen werd gestuurd als andere scholen je 'lastig' vonden. De Coatesleerlingen stelde zich in een rij op, qua opstelling en precisie nog net geen gedrilde soldaten, maar ze hadden duidelijk wel gerepeteerd. 'Semi-militaristisch,' fluisterde Astrid zacht. Toen stond er in de cabriolet een jongen op met een felgele v-halstrui in plaats van een jasje. hij grijnsde schaapachtig en klom soepel van de achterbank op de kofferbak. Hij zwaaide verontschuldigend, alsof hij wilde aangeven dat hij zelf ook niet kon geloven wat hij aan het doen was. Hij was knap, dat zag Sam zelfs. Hij had donker haar en donkere ogen, een beetje zoals Sam zelf. Maar het gezicht van deze jongen leek van binnenuit op te lichten. Hij straalde een en al zelfvertrouwen uit, maar niet op een arrogante of minachtende manier. Integendeel, hij slaagde er zelfs in om oprecht bescheiden te lijken, ook al keek hij in zijn eentje over iedereen uit. 'Hallo allemaal,' zij hij. 'Ik ben Caine Soren.

 

fragment 3

Een vrij schot. Hij kon Caine met één gedachte vermoorden. Maar de wereld om hem heen vervaagde. Astrid, die in een hoopje op de grond lag, leek verbleekt, kleurloos, bijna doorzichtig. Caine zelf leek wel een geest. Geen geluid. De kreten van de kinderen waren niet meer te horen. Het gevecht tussen Drake en Orc werd vertraagd, net als de aanvallen van de coyotes. Hij zag alles beeldje voor beeldje, mens en beest en monster. Sams lichaam was gevoelloos, alsof het was gestorven en alleen zijn hersens nog in zijn schedel gonsden. Het is tijd, zei een stem. Hij kende die stem en het geluid sneed als een mes door zijn ziel. Zijn moeder stond voor hem. Ze was net zo mooi als ze voor hem altijd was geweest. Haar haar golfde in een briesje dat hij niet voelde. Haar blauwe ogen waren de enige echte kleur. 'Gefeliciteerd met je verjaardag,' zei ze. 'Nee,' fluisterde hij, hoewel zijn lippen niet bewogen. 'Nu ben je een echte man,' zei ze, en haar mond vormde een wrang glimlachje. 'Mijn mannetje,' zei ze. 'Nee.' Ze stak haar hand naar hem uit. 'Kom.'

 

Slot: 

Ik heb een opdracht gekozen die erg moeilijk is bij het boek dat ik heb gelezen. Dat komt omdat het een erg dik boek is en het moeilijk is daar 3 goeie fragmenten uit te pakken. Maar ik denk dat het mij wel redelijk gelukt is om drie goed fragmenten uit te kiezen. ik heb geleerd van deze (moeilijke) opdracht dat je moet vertrouwen op jezelf en niet moet twijfelen aan wat je doet want wat je ook doet je hebt 50% kans dat de gene die het na moet  kijken het zelfde denkt als jouw en het ook drie goede fragmenten vind. Ik vond het namelijk lastig om te denken dit is goed ik ga door met het volgende maar dacht na of ik niet beter een ander stuk kon doen dus heb ik bijna het hele boek opnieuw gelezen om deze fragmenten eruit te kiezen.