Fictiedossier

Paper towns

Ik heb het boek paper towns gelezen. Het boek is geschreven door John Green en heeft 320 pagina's. Het boek gaat Quinten Jacobsen. Hij houdt al vanaf het begin van de magische, avonturistische Margot Roth Spiegelman. Dus wanneer Margot zijn raam open maakt en terug naar zijn leven klimt - gekleed als een ninja en hem vraagt of hij mee gaat op een avontuur van wraak - hij volgt. Na hun nachtelijke avontuur gaat Q (Quinten) weer naar school, om daar te ontdekken dat Margot, altijd al een raadsel, nu een mysterie  is geworden. Maar Q leert dat Margot aanwijzingen achter heeft gelaten voor hem. Hij doet er alles aan om Margot te vinden, maar hoe dichter hij bij de waarheid komt hoe minder Q ziet van het meisje dat hij dacht te kennen.

 

Ik heb voor de opdracht van recensies gekozen omdat ik vond dat die opdracht bij dit boek past. Dit Boek is best bekend en ik dacht het mogelijk zou kunnen zijn om 2 recensies uit kranten te halen. Bij de opdracht kan je 2 recensies lezen en je kan lezen met welke recensie ik het eens ben en waarom.

 

 

Recensie 1:

Een high school in Orlando, Florida. Knappe maar oppervlakkige tienermeisjes hebben er alles voor over om de koningin van het eindgala te worden. Ruige baseballspelers op hun beurt om de koningin te mogen ontmaagde. Ondertussen worden de braafste jongetjes van de klas met pis overgoten. De nieuwe roman Paper Towns van John Green slaagt er de eerste honderd bladzijden vooral in om clichés op te rakelen. Ook de verbaal zeer begaafde hoofdpersoon Quentin en zijn vrienden, de oversekste Ben en de zwarte nerd 'Radar' spelen voorspelbare rollen van het Amerikaanse schooldrama, dat zelfs een onervaren Nederlandse lezer kent. Daarom duurt het even voordat doordringt dat al die clichés een functie hebben. Want, zo blijkt: ook de auteur zelf vindt dat Quentin en zijn vrienden al te tevreden zijn met hun georganiseerde en gekopieerde leventjes. Daarom stuur hij hun indrukwekkende klasgenote Margo Roth Spiegelman op ze af, om daar radicaal verandering in te brengen. Een paar weken voor het eindexamen klopt ze op Quentins slaapkamerraam met het verzoek om in zijn moeders auto door nachtelijk Orlando te rijden voor een spectaculaire wraakactie. Daarna verdwijnt ze. Voorgoed. John Green heeft al eerder een sterke voorkeur laten zien voor sterke jonge vrouwen en onbeholpen studiebollen. Hij schrijft eigenlijk elke keer ongeveer hetzelfde aanstekelijke verhaal over studentikoze vriendschappen vol filosofische dialogen en grove grappen, waarin met veel intellectueel dedain naar het leven van alledag en maatschappelijk succes wordt gekeken. wel hebben zijn boeken een wonderlijk tempo en een merkwaardige duidingsdrang. Hij neemt vaak veel tijd om een punt te maken en soms zakt de roman weg en landerigheid. En tijdens het daarna toch weer adembenemende slot kan hij niet laten om razendsnel zo veel mogelijk van zijn eigenhandig door elkaar gegooide puzzelstukjes aan elkaar te leggen, ook op plekken waar dat echt niet nodig is. Paper towns blijft daardoor, net als zijn voorgangers, oefenliteratuur. toch is deze roman beter gelukt dan de vorige twee, omdat er dit keer iets substantieels te raden is overgebleven. Wat bedoelt Margo nu precies met die papieren steden, waarheen ze zegt te zijn gevlucht? Waar is die geheimzinnige wereld die wij gewone mensen over het hoofd zien en wat hoopt ze daar te vinden? In zijn ingenieuze speurtocht naar de verblijfplaats en het werkelijke karakter van Margo laat de brave Quentin zich ondanks zichzelf uitdagen tot iets wat in het doorsnee onderwijs maar ook in veel jeugdliteratuur wordt genegeerd omdat het te eng is: vragen zijn soms beter dan antwoorden, zoeken beter dan weten, weggaan soms beter dan blijven. En Green weet precies wanneer. Juist deze zware hang naar vrij durven denken, ook als je daar alles wat je lief is voor moet opgeven, maakt John Green tot een auteur die je, ondanks zijn onvolkomenheden, wel in het hart moet sluiten. Paper towns is zijn beste jeugdroman tot nu toe. En Green is op weg een van de belangrijkste jongerenauteurs te worden.

 

Recensie 2: (deze recensie komt niet een een krant maar van een blog) 22//07//2013 http://www.dagdromend.nl/zie/john-green-paper-towns/ 

 

Toen ik Paper Towns begon te lezen, had ik hoge verwachtingen. En om eerlijk te zijn ben ik een klein beetje teleurgesteld. Het is een fantastisch boek, maar ik had (zonder goede reden) verwacht dat dit boek beter zou zijn dan de andere boeken van John Green  en dat was niet zo.

Paper Towns gaat over het sulletje Quinten, bijnaam Q, die verliefd is op zijn eigenzinnige buurmeisje Margo Roth Spiegelmann, waarover hij vertelt: "Margo always loved mysteries. And in everything that came afterward, I could never stop thinking that maybe she loved mysteries so much that she became one." Quinten beleeft de nacht van zij leven wanneer Margo, nadat ze jaren geen contact hebben gehad, plotseling langskomt en samen met hem wraak neemt op mensen die haar iets misdaan hebben.

Samen klimmen ze in een toren en kijkend naar de lichtjes van een nachtelijk Orlando, noemt Margo de stad een paper town, nep en fragiel: "Here's what's not beautiful about it: from here, you can't see the rust or the crcked paint or whatever, but you can tell what the place really is. You can see how fake it all is. it's not even hard enough to be made out of plastic. It's a paper town. Al those paper people living in their houses, burning the future to stay warm. Al the paper kids drinking beer some bim bought for them at the paper convenience store. Everyne demented with the mania of owning things all the things paper-thin and paper-frail. I've lived her for eighteen years and i have never once in my life come across anyone who cares about anything that matters." Een dag later is Q nog verliefder om Margo dan hij al was. En blijkt Margo zelf te zijn verdwenen. Het begin van een zoektocht naar het meisje, dat overal cleus heeft verborgen. 

Aanvankelijk vond ik het verhaal erg op looking for Alaska lijken: sullig nerdje wordt verliefd op onafhankelijke, knappe boekenwurm (krijg het gevoel dat Green valt op dit soort types). Zij lijkt hem leuk te vinden, maar toch ook weer niet. En ook in Looking for Alaska is er sprake van een zoektocht. Later ontstaan er wel verschillen, voornamelijk in het plot, waar Q concludeert dat we elkaar alleen kunnen zien door de cracks in onze schil. Totdat we door die scheuren kunnen kijken, zien we alleen ideeën van elkaar, maar niet wie die persoon werkelijk is: "When did we see each other face-to-face? Not until you saw into my cracks and i saw into yours. Before that, we were just looking at ideas of each other, like looking at your window shade but never seeing inside. But once the vessel crackes, the light can get in. The light can get out." Dat vind ik zo mooi aan Green. Zo veel Prachtige zinnen, maar zonder dat het zeurderig wordt. Zonder dat het lijkt alsof hij té hard probeert. Het past gewoon goed in het verhaal.

 

Mijn keuze:

Ik ben het het meest eens met recensie 1 omdat, die persoon het verhaal heel erg prijst en ik vind het ook echt een goed boek. In beide recensies hebben ze het over de manier van schrijven en dat die erg fijn en leuk is om te lezen, ook daar ben ik het mee eens want je komt er best snel door heen. Bij recensie 2 verteld een persoon dat zij Paper towns een minder goed boek vond dan andere boeken die Jhon Green geschreven heeft. Ik zou het niet zo kunnen zeggen want ik heb ze niet allemaal gelezen, maar ik vind eigenlijk de boeken die ik heb gelezen even goed geschreven.

 

 

Ik heb deze opdracht voor dit boek gekozen omdat het een best wel bekend boek is en het daarom makkelijker is om meerdere recensies te vinden die veel van elkaar verschillen. Als je erg verschillende recensies hebt dan is het voor mij makkelijker om er een te kiezen. In het stukje "Mijn keuze" heb ik gezegd dat ik het het meest eens ben met de persoon die recensie 1 heeft geschreven dat komt omdat mijn eigen mening er tussen in zit maar dan wel neigt naar de kant van recensie 1. 
Ik vond het een erg leuk boek om te lezen. Ik ging tijdens het lezen ook nadenken over volgende stappen om Margo Roth Spiegelman te vinden (ik kwam niet veel verder maar altijd blijven proberen). Ik vond het einde wel wat minder want het verliep anders dan ik had gehoopt. Wat ik wel weer leuk vind is dat Quinten helemaal verdiept zit in het ontraadselen van het raadsel dat hij er al zijn tijd in steekt. Dat laat zien hoeveel Margo eigenlijk voor hem betekend. Over het algemeen was het een leuk boek om te lezen met een erg interessante en leuke inhoud.